چو آمد دل نامور بازجای

به تخت کیان اندر آورد پای

همه هر چه دید اندرو چارپای

بیفگند و زیشان بپرداخت جای

خروشید و برجست لرزان ز جای

بدرید و بسپرد محضر به پای

ازان چرم کاهنگران پشت پای

بپوشند هنگام زخم درای

نهاد از بر تخت ضحاک پای

کلاه کئی جست و بگرفت جای

ز خون چنان بی‌زبان چارپای

چه آمد برآن مرد ناپاک رای

که او داشتی گنج و تخت و سرای

شگفتی به دل سوزگی کدخدای

چو بشنید از او این سخن کدخدای

بکرد آنچه گفتش بدو رهنمای

که ما همگنان آن نبینیم رای

که هر باد را تو بجنبی ز جای

به تخت کیان اندر آورد پای

همی خواندندیش خاور خدای

بجنبید مر سلم را دل ز جای

دگرگونه‌تر شد به آیین و رای

هیون فرستاده بگزارد پای

بیامد به نزدیک توران خدای

ز بیگانه پردخته کردند جای

سگالش گرفتند هر گونه رای

پس آنگه بگویش که ترس خدای

بباید که باشد به هر دو سرای

بر آنسان به زین اندر آورد پای

که از باد آتش بجنبد ز جای

سپهریست پنداشت ایوان به جای

گران لشگری گرد او بر به پای

نشاندش هم آنگه فریدون ز پای

سزاوار کردش بر خویش جای

ندارید شرم و نه بیم از خدای

شما را همانا همین‌ست رای

چنین گفت باما سخن رهنمای

جزین است جاوید ما را سرای

ترا ای پسر گر چنین است رای

بیارای کار و بپرداز جای