برومند باد آن همایون درخت

که در سایه او توان برد رخت

که از شایه آرایش خوان نهد

که از سایه آسایش جان دهد

حرامت بود نان آن کس چشید

که چون سفره ابرو بهم در کشید

منال از نزاری که فربه شوی

چو گوئی گزین به شوم به شوی

سپردم به زنهار اسکندری

تو دانی و فردا و آن داوری

ندانی که چون راه بردم به دوست

هرآنکس که پیش آمدم گفتم اوست

تنی را که از رنج کس درد نیست

اگر پور دستان بود مرد نیست

مرا نرم و آسوده چالاک و چست

گریز از دبستان به دستان تست

کنون آمد این روز بد پیش من

[...]

برادر پی مالش شاخ او

سراغش بدرید و شاماخ او

بر سیمگون موی مشکین کمند

به دندان بخست و به دستان بکند

برخساره و سرش با پای و چنگ

[...]

برادر که دید آشکار و نهفت

که خواهر پسندد به بیگانه جفت

نگه کن که چون آخته یال جنگ

به خون من اندر فرو برده چنگ

مراین خیره کش مست بی زینهار

[...]

مرآن ماده آهوی نورسته شاخ

کزو سینه شیر نر شاخ شاخ

درآویخت با من به دندان و چنگ

گران زخمه چون زخم خورده پلنگ

فرو برده چون غمزه خویشتن

[...]

از آن تاب و تیمار و زخم و زیان

به بیغاره در خود نهادم زبان

که ای ناخردمند بی چشم و گوش

سبک سر تنک رای بی مغز و هوش

به شرم از تو فرجام فرزانگی

[...]