چو دست از همه حیلتی در گسست

حلال است بردن به شمشیر دست

یکی خیمه چون باره آهنین

سپهرش ستایش سرا بر زمین

ز سندانش استن ز خارا قباب

زپولاد میخ و ز آهن طناب

در آن خیمه کز خرگه مه براست

[...]

ز پوی کنیزان ایوان و لرد

برآمد به گردون گردنده گرد

شد از نیم سوزان سرخ و کبود

زمین پر ز آذر هوا پر زدود

درخشیدن چوب آتش زده

[...]

که زنهار از این کژدمان خموش

پلنگان درنده صوف پوش

زنان راستانی سگان راستای

که یک سگ به از صد زن پارسای

سر دخمه کردند زرد و کبود

تو گوئی فرامرز هرگز نبود

مرا خود دل دردمند است ریش

تو نیزم مزن بر سر ریش نیش

سپردم به زنهار اسکندری

تو دانی و فردا و آن داوری

سپردم به زنهار اسکندری

تو دانی و فردا و آن داوری

بسوزنده آتش به خاموش خاک

به دل های آگه به جان های پاک

که ما را دل و جان پر از مهر تست

همه آرزو دیدن چهر تست

چو در بسته باشد چه داند کسی

که گوهر فروش است یا پیله ور

برو آنچه می بایدت پیش گیر

سرما نداری سر خویش گیر

سپردم بزنهار اسکندری

تو دانی و فردا و آن داوری

در این سست پی خانه آب و گل

به سختی نیندوخت کس کام دل

گر اندیشه تخت اگر دار کرد

گرامی شد آنکو درم خوار کرد

گواهی دهم کاین سخن راز اوست

تو گوئی که گوشم بر آواز اوست

برومند باد آن همایون درخت

که در سایه او توان برد رخت

که از شایه آرایش خوان نهد

که از سایه آسایش جان دهد

حرامت بود نان آن کس چشید

که چون سفره ابرو بهم در کشید

منال از نزاری که فربه شوی

چو گوئی گزین به شوم به شوی

سپردم به زنهار اسکندری

تو دانی و فردا و آن داوری

ندانی که چون راه بردم به دوست

هرآنکس که پیش آمدم گفتم اوست