خیال تو یک ساعت از چشم من

نگردد چو مهر تو از دل جدا

نگشتی مرا چون خیالت تمام

گرت چون خیال تو بودی وفا

جهانی منم بی نصیب از جهان

ز روی مثابت ز رای مصیب

که را داری اندر جهان جز مرا

جهانی ز مال جهان بی نصیب

به ماتم نشستی به مرگ زنت

از این پس به مرگ تو ماتم بود

زنت مرد چون تو نمیری همی

چه مردی بود کز زنی کم بود

اگر به زمیری است پیری، نخواهم

که هرگز بت من مرا میر خواند

دلم تازه گشتی چو خواندی جوانم

کنون چون شود چون مرا پیر خواند

به میدان و دیوان بداندیش را

زتیغ و قلم کرده ای کارزار

ز بیم قلم کردن تیغ توست

که لرزان بود نیزه در کارزار

تامل کن از رفتن رفتگان

که بودند چون تو به نفس و نفس

منه دل به ماندن براین ماندگان

کزین ماندگان ماندنی نیست کس

بسی به بود مردن از زیستن

کرا زندگانی نباشد به برگ

زبس رنج و آفت که در زندگی است

حسد می برم مردگان را به مرگ

گرم حاجت آمد به تعریف تو

تو را هست فخر و مرا نیست ننگ

نبینی که مر زر پاکیزه را

همی حاجت آید به تعریف سنگ

نبینی که مر زر پاکیزه را

[...]

چو شمشیرم اندر نیام هنر

به قیمت بلند و به گوهر تمام

سزد گر نظیرم نیابد فلک

نگنجد دو شمشیر در یک نیام

به مشغولی روزگار اندرون

همی چشم دارم فراغ دلی

به شب نور خورشید جویم همی

شنیدی چو من هیچ بی حاصلی