شد خجل زان جواب و گشت خموش

گشت در گوش او چو حلقهٔ گوش

گر تو معیوبی آن بشو از هوش

ور نه‌ای ژاژ او میار به گوش

به تهوّر ز گور کور مجوش

به مدارا ز شیر شیر بدوش

پیش سرِّ خدایگان از هوش

هر زمان حلقه‌ای کند در گوش

آن بگفته دل از زبان سروش

واین چشیده تن از ولایت گوش

دشت و کهسار گیر همچو وحوش

خانه و خوان بمان به گربه و موش

خانهٔ مردمان گرفته چو موش

خلق از ایشان رمیده همچو وحوش

هزل شعرش سعیر صورت و هوش

سخنش زمهریر شه‌ره گوش

دل بُوَد شاد تا بود خاموش

بود آسوده از تباهی گوش

دل عاقل چو گشت هزل نیوش

دل دو انگشت دین کند در گوش

چون سبکسار گشت هزل فروش

در خورست آن زمان گرانی گوش

ای گزیده ره هوس بر هوش

سخنت نالهٔ جرس در گوش

حکمت این حکیم ژاژ فروش

هست مانند کرّی اندر گوش

عقل گردد ز لفظ او مدهوش

نفس گوید که یک زمان خاموش

ای کریمی که از سخاوت تو

روید از سنگ خاره مرزنگوش

تا جهان اسب دولتت زین کرد

چرخ را هست غاشیه بر دوش

آنکه او تای خدمتت نزند

[...]

رفتم و بارِ منّتت بر دوش

حلقه ای حقّ نعمتت در گوش

ای خداوند بنده خاقانی

عذر خواه است عذر او بنیوش

آنچه خود می‌کنی ز فضل مگوی

و آنچه او می‌کند ز جرم بپوش

هر دو فرموش کن که مرد کریم

[...]

حلقه‌داران چرخ کحلی پوش

در ره بندگی‌ش حلقه به گوش

سخنی خوش‌تر از نوالهٔ نوش

کی سخا سوی من ندارد گوش‌؟

صید‌گاهش ز خون دریا جوش

گاه گرگینه گه پلنگی پوش