دیو در مشک او دمیده فره

تا ز خود سوی خود شده فربه

راست گفت آنکه برگشاد گره

بسته‌گیری به خوی نیکو به

دزد اینند زیرک و ابله

چون دبیران ز نقش بسم‌اللّٰه

آب نیکو بود روان در ده

لیک در ریگ نا روانی به

بر سر چار کوه دین بر نه

بازخوان جمله را به جدّ برجه

قدر من کم کند عدو گه گاه

چون دبیران ز نقش بسم‌اللّٰه

خاصه سست و ضعیفم و واله

چون دل نافه و تن ناقه

چون نباشد بر اوج گردون مه

پس عُطارد همیشه تنها به

نوح را گرچه عمر داد اله

اندرین خاک نهصد و پنجاه

هرکه بشنید بخ بخ او را به

وانکه نشنید خیره ما را چه