واقفی از سفیدی و سیهی

در سیاهی در آ که خضر رهی

غیر از اینش نماند هیچ رهی

که رود شب به کوی دوست گهی

شود، آشش چو دیر پیش نهی

قالب پنجه‌اش چو بهله تهی

سر در اصلاح این سخن چه نهی

مرد رهوار را عصا چه دهی

در همه فن تو راست دست بهی

گر ز انصاف پا برون ننهی

روزی از روزهای روزبهی

دل ز شادی پر و ز غصّه تهی

شده محرابم آستان شهی

که ندارم جز او امیدگهی

بود روزی نهاده کج کلهی

چتر بر سر، روان بصید گهی

رفتن امروز و آمدن بمهی

کشتن و زنده کردن از نگهی

کوش تا وامِ جمله باز دهی

تا تو مانی و یک ستور تهی

ملک توحید را تو پادشهی

خاصهٔ تست لا شریک لهی

تا مگر زین امید و بیم رهی

از کمند تن سقیم جهی

گر خدا نیستی یدالهی

نی الله، مظهر اللهی

هر که رو کرد سوی دین بهی

شد رکاب تنش ز درد تهی

قوت روح را بروز دهی

پای بر تارک سپهر نهی

دشمن بنده بود «‌درک‌هی‌»

دل ز من کنده بود «‌درگاهی‌»

هرکرا نیست قصد پادشهی

سزدش گر نوید عفو دهی

بایدت سر به حکم عرف نهی

پنج تومان و نیم جرم دهی