شاه زان هیچ برنمی‌آشفت

نرم نرمک به او سبق می‌گفت

دل درویش هیچ از آن نشکفت

هر دم آهسته زیر لب می‌گفت

پیش درویش همچو گل بشکفت

رفت در خنده و همچو غنچه گفت

تا به جایی رسید گفت و شنفت

که رقیب آن شنید و به اوی گفت

هر دم از مژه جای او می‌رُفت

هر نفس در هوای او می‌گفت

طبع درویش ازین سخن آشفت

آه سردی کشید و به اوی گفت

شاه ز انصاف او چو گل بشکفت

رفت چون غنچه در تبسم و گفت

ای صبا خواجه را ز بنده بگو

که در مدح می‌توانم سفت

ور به زشتی و ناخوشی‌افتد

هجو هم خوب می‌توانم گفت

زالکی کرد سر برون زنهفت

کشته خود چو خشک دید بگفت

بوحنیفه چه در معنی سفت

نوعی از باده را مثلث گفت

لب گشاد و در حقیقت سفت

گفت خوش نکته ای که نحوی گفت

طبع‌ها زین بهار چون بشکفت

خرّمی دست‌ها به هم زد و گفت

چون شکر خنده با لبش شد جفت

نفس عنبرین گشاد و چه گفت

چو ازین مژده جان من بشکفت

دل ز غم فرد شد به شادی جفت

اوستاد زمان ملک فخرا

که خرد وصف او نیارد گفت

بود چون گنج فضل دانش و علم

ز آن سبب رخ به زیر خاک نهفت

قدر او را کسی نمی دانست

[...]

غیر از این نامه آشکار و نهفت

حرف روشن چنین نباید گفت

هر سبک مغزکی تواند رفت؟

بوریا، نیست مرد آتش و نفت

پسری با پدر بزاری گفت:

که مرا یار شو بهمسر و جفت؛

ساعتی در زیر خرقه سر نهفت

پس برون آورد سر از خرقه گفت:

زن چه نسب نامه ی ترکک شنفت

گفت: مرا ده خبر ای نیک جفت