مس به بویش ز دور زر گردد

خس به یادش به از گهر گردد

او ترا سمع و او بصر گردد

او ترا راه و راهبر گردد

تابش خور چو بیشتر گردد

سایه با آفتاب بر گردد

آه! ازین روزگار برگشته

که ز من لحظه لحظه برگردد

گر فلک را به کام خود خواهم

او به کام کس دگر گردد

ور ز جام نشاط باده خورم

[...]

شعر آن به که خود سمر گردد

خضر را خود که راهبر گردد؟

خورد او آب، تشنه تر گردد

آتشش ز آب شعله ور گردد

پافشاری و استقامت میخ

سزد ار عبرت بشر گردد

هر چه کوبند بیش بر سر او

پافشاریش بیشتر گردد

چون به گرد تو عقل برگردد

این کلافه کلافه‌تر گردد

هرکه از علم بهره‌ورگردد

مایه ی راحت بشر گردد

بخت از ملتی چو برگردد

در وی این فرقه نامور گردد

هرکه پیرامن خطرگردد

در جهان سخت مشتهر گردد

نقلش اندر جهان سمر گردد

پند و اندرز او هدر گردد