اندر این خاکدان افسرده

هیچ کس نیست از غم آسوده

کنده زورش در جهود کده

درِ علم و عمل بدو ستده

چه شوی چون ستور و دیو و دده

چار میخ اندرین گدای کده

مثلست این که در عذابکده

حد زده به بُوَد که بیم زده

چه بوی چون ستور و دیو و دده

چار میخ اندرین گدای کده

تنح عن القبیح و لا ترده

و من اولیته حسنا فزده‌

ستکفی من عدوّک کلّ کید

اذا کان العدوّ و لم تکده‌

پیشم آمد هزار دیوکده

در یکی صد هزار دیو و دده

همه خودبین خودپسند بده

همه زین روی در جهیم شده

همچو غنچه تمام بگشوده

نور خود را به عین خود دیده

این مثل در جهان فسانه شده

که بود امن‌، راه دزد زده

زلف شمشاد را به شانه زده

رسته در رسته صاف و راست چده‌