ای ازل دایه بوده جان ترا

وی خرد مایه داده کان ترا

ای جهان کرده آستین پر جان

از پی نثر آستان ترا

سالها بهر انس روح‌القدس

[...]

گر نگه دارد آن امانت را

بیند اندر خود او دیانت را

خواهد او زان یکی خیانت را

وز غلام دگر امانت را

علم بالست مرغ جانت را

بر سپهر او برد روانت را

صدق چون راست شد روانت را

بی‌رعونت کند گمانت را

برفروزد غضب روانت را

ببرد خشم حلق جانت را