هر دمش از خدا رسد کامی

برتر از دو جهان برد گامی

شد یکی رومی و یکی شامی

شد یکی عالم و یکی عامی

از چنان تخت و بخت جز نامی

نشدش حاصل و سرانجامی

غرض از مهرشان نبد خامی

بهره هر دو شد نکونامی

می حرام است خاصه بر عامی

مرد جامی چو جم شود نامی

احمد از جام یافت ملک ابد

چه عجب گر نبود هم جامی

جهد کن تا مگرتو هم بچشی

[...]

کافتاب جمال بهرامی

چو شد از نور در جهان نامی

به زمین از سپهر پیغامی

زین مباهات « جام جم» نامی

دوش می‌جستم از لبش کامی

چون بمن داد ازین نمط جامی

در ادا کوش چون کنی وامی

منه از وعده پیشتر گامی

گر نهی قدر دوست را نامی

قدر خود را مهل، بزن گامی

شهرتش ده به کنیت سامی

مهلش در خمول گم‌نامی

سخن وحدت آنگه از عامی

زان چه خیزد بجز که بدنامی

دمبدم در رهم منه دامی

تا پی کام خود زنم گامی

زان مثلث کسی که زد جامی

شد ز مستی زبون هر خامی

هر کجا در زمانه دشنامی

رفته بر لفظ خاص یا عامی

ایستاده به فرق خودکامی

که سرش می سترد حجامی

که تو را شوق آن شود جامی

که رهی همچو میوه از خامی

به هوای چنین دلارامی

می‌زد از شوق هر طرف گامی

چون تو زین نامه نیستی نامی

چه بری نام خسو و جامی؟

دو گرامی برادر نامی

کآمدند اصل نیک فرجامی