بد برای بدی برون انداخت

به از این به بگو که داند ساخت

خواجه چون مرد کار را بشناخت

تختۀ علم خود در آب انداخت

پس ز ثقلش زمین فرو انداخت

و آسمانها ز دود آن برساخت

روز یکشنبه و دوشنبه بساخت

این زمین، پس به کوهها پرداخت

قدرت از اصل خلق واپرداخت

زین سبب روز شنبه هیچ نساخت

آنکه خود را در آب مرده شناخت

موج دریاش هم برون انداخت

عشق رایات سلطنت افراخت

پس اقالیم عقل غارت ساخت

آن یکی را بسان عود بسوخت

واندگر را مثال چنگ نواخت

شاهد روی پوش حجله غیب

[...]

آن عقیقی میی که هر که بدید

از عقیق گداخته نشناخت

هردو یک جوهرند لیک به طبع

این بیفسرد و آن دگر بگداخت

نابسوده دو دست رنگین کرد

[...]

متقی نفس خویش را چو شناخت

در شرورش وقایه حق ساخت

بهر شاهی لوای مدح افراخت

پر صنایع قصیده ای پرداخت

فرخ آن کس که وار خود بشناخت

کار خود را به وار خود پرداخت

پادشاهانه مجلسی می ساخت

نرد صحبت به هر کسی می باخت

هر که جان در متابعت در باخت

حکم یحببکم الله ش بنواخت

دست خود طوق گردن او ساخت

به زبان تفقدش بنواخت

آن یکی بر کناره منزل ساخت

وان دگر خویش را در آب انداخت

هستی خویش را در او گم ساخت

هیچ چیزی بغیر او نشناخت

هیچ جز بحر در جهان نشناخت

عشق با هر چه باخت با او باخت

به لطافت بهانه ای بر ساخت

مرکب خود به سوی گلخن تاخت

از پس پرده خوش نوایی ساخت

چنگ را بر همان نوا بنواخت

همچو مه خویش را در آب انداخت

همچو ماهی به غوطه خواری ساخت