جا گرفته به سر خشک زمین

گشته در کوی فنا خاک نشین

راست جو راست نگر راست گزین

راست گو راست شنو راست نشین

نهی آن گونه پی سجده جبین

کو پی دانه برد سر به زمین

ای گذشته سرت از چرخ برین

جز به منت ننهی پا به زمین

با همه رفعت خود عرش برین

بر درت روی مذلت به زمین

راهبی را در دل زد غم دین

شد درین دیر دو در گوشه نشین

گفت من عیسی ام از چرخ برین

آمده تا شومت رهبر دین

ای تو را صورت چین نقش جبین

خوی ناخوب تو صورتگر چین

گفت نزدیک فلان چشمه نشین

می نگر قدرت ما را ز کمین

طره اش پرده کش شاهد دین

خال او مردمک چشم یقین

مرده دلانند بروی زمین

بهر چه با مرده شوم همنشین

خان جم جاه فلک قدر حسین

ای ز عدل تو خراسان با زین

روی ننموده ربودی دل ودین

ای به قربان توهم آن وهم این

هم فلک از غم توخاک به سر

هم ملک بر در تو خاک نشین

نه عجب باشد اگر از قدرت

[...]

پیش مرگت شوم ای لعبت چین

که غلامیت به از سلطنت روی زمین

کفش بوالقاسم مسکین است این

الذی المسه سبع سنین

زد بسر گفت مرا زین نعلین

هست تا روز ابد شیون و شین

شکوه دارم بدرت زین نعلین

که نصیبم شده ز او خف حنین

قاضئی کو که علی نصب العین

حکم تفریق دهد فیمابین

دختری آفت دل‌، غارت دین

غمزه‌اش در ره جان‌ها به کمین

روی هر سنگ، ددی صدرنشین

پشت هر بوته‌، پلنگی به کمین