داشت غوکی به لب بحر وطن

دایم از بحر همی راند سخن

مهره ای چند بود بی سر و بن

کف ازان طاسچه نرد مکن

باز دریای صفا پیر کهن

موج زن گشت به تحقیق سخن

گفت خیزید که آن نادره فن

کرده در آتش سوزانش وطن

زین قبل گرد تواضع می تن

در زاری و تضرع می زن

دانه ریزی به کف آید خر

خار کاری بدراند دامن

کس فرستاد به وی کان سره زن

در ره صدق و صفا نادره فن

همچو لاله بدر آیی ز کفن

با دلی غرقه به خون عریان‌تن

هان یکی حمله مردانه بزن

دل ازین کاخ پر افسانه بکن

چشمش از طلعت شاهد روشن

گشته در کاخ بطالت روزن

هر چه زیر فلک بی سر و بن

هست القصه چه نوی چه کهن

تاب مهری به دل ما افکن

تا شود زان نفس ما روشن

بار فقر ار فکنی از یک تن

بار منت منهش بر گردن

خیمه ما به سوی ساحل زن

صدف هستی ما را بشکن

شو چو مردان منی از خویش افکن

نه منی جوی و منی گیر چو زن

خار خشکی که ز تو صد خرمن

شود از یک شرر آتش روشن

حفظ کن مختصری در هر فن

گیر خوشبو گلی از هر گلشن

بازگشتم از سخن زیرا که نیست

در سخن معنی و در معنی سخن

زانکه دور است درین دیر کهن

سخن از معنی و معنی ز سخن

چشمش از کحل بصیرت روشن

نظر لطف به عشاق افکن