ما شئت کان وان لم اشأ

و ما شئت ان لم تشا لم یکن

خلقت العباد علی ما علمت

ففی العلم یجری الفتی والمسن

فهذا مننت و هذا خذلت

[...]

هندسی یاری ای یار عزیز

بر تو هندسه چون تو بر من

گر به قولت نشود نقطه همی

منقسم ای صنم نقطه دهن

از برای چه دهان تو همی

[...]

چون من و چون تو شد ای دوست چمن

یک چمانه من و تو بی تو و من

توی بی‌تو چو بهار اندر بت

من بی من به بهار تو شمن

توبهٔ سست بروتان شده‌است

[...]

کرد نوروز چو بتخانه چمن

از جمال بت و بالای شمن

شد چو روی صنمان لالهٔ لعل

شد چو پشت شمنان شاخ سمن

آفتاب حمل آن گه بنمود

[...]

فما شئت کان و ان لم نشأ

و ما شئت ان لم نشأ لم یکن

خلقت العباد علی ما علمت

ففی العلم یمضی الفتی و المسن

علی ذا مننت و هذا خذلت

[...]

گاه آن است که طفلان چمن

اندر آیند چو عیسی به سخن

گه گشایند دهان از لاله

گه نمایند زبان از سوسن

مددی از دم عیسی است نسیم

[...]

افرغ القهوة فی الکاس لکی

یفرغ القلب من الاشجان

ضحک الورد بلافم کما

بکت السحب بلا اجفان

جارفی الود فاشکوه الی

ملک المشرق بغراخان

مسمعات انطرفی بدویه؟

بلشادبن الذی الحان؟

هاتها تسکرنا هات فقد

حرم الحزن علی السکران

فرص اللهو نعیم عجب

وبوحش فتن الازمان؟

اتری ملکک یبقی ابدا

لست بالمالک به غراخان

قرة فی حدق الدولة بل

فلذة من کبد السلطان

ای بتو چشم نکویی روشن

وی ز تو خانۀ دلها گلشن

بسته‌ام در سر زلفین تو دل

مشکن آن زلف و دلم را مشکن

هر سیاهی که رخت با من کرد

[...]

به شکرخنده ببردی دل من

بشکن شکر دل را مشکن

دل ما را که ز جا برکندی

به تو آمد پر و بالش بمکن

بنگر تا به چه لطفش بردی

[...]

تو مپندار که بر طرف چمن

چون رخ و قامتت ای سیمین تن

گل و شمشادی هست

در دهان تو نگنجد سخنی

گرچه شیرین دهنت گاه سخن

[...]

تو مپندار که بر طرف چمن

چون رخ و قامتت ای سیمین تن

هرکه رخسار دلافروز تو دید

دل شوریده بوجهی احسن

هندوانند در آن زلف سیاه

روز و شب کرده بر آتش مسکن