چون تو را بخت رساند به کسی

که تو را از تو رهاند نفسی

چند بیهوده کنی خوش نفسی

هیچ نگرفت دلت زین جرسی

قصه عشق سرودیم بسی

سوی ما گوش نینداخت کسی

ناله بیهده تا چند توان

کو در این بادیه فریاد رسی

کو کسی تا که بپرسد ز غمی

[...]

هوسی میبردم سوی کسی

تا چه بازم بسر آرد هوسی

خبری نیستم از راه هنوز

ناله ای میشنوم از جرسی

ذوق پرواز چه داند مرغی

[...]

دارم اندر دل خونین نفسی

همچو مرغی که اسیر قفسی

نفس اندر دل من محبوس است

بارالها برسان همنفسی

هرچه بیدادگران جور کنند

[...]

ندهد شربت شیرین به کسی

که در آن یافت نگردد مگسی

ننهم دل به هوا و هوسی

وندر این نشئه نمانم نفسی