ای بسا تشنه لب خشک دهان

بر لب از تشنگی افتاده زبان

عاشق دلشده برداشت فغان

بر رخ از خون جگر اشک فشان

بهر آزار مکش تیغ زبان

بر زبونان مگذر تیغ زنان

هیچ کس مطلع مساز بدان

تا نیفتد ز عجب رخنه در آن

از هدایت فتاده در خزلان

وز بدایت نهایتش حرمان

صبح باز آمد و شب گشت نهان

موکب روز بسر آراست جهان

باز از هر طرف اصحاب بهار

غارت آورد بر افواج خزان

موکب شاه جهان در جنبش

[...]

این همی گفت و فرستاد عوان

که بتازند بسرعت پی آن

دید سنگین شده دامش چندان

که فتد شانه اش از بار گران

گفت در شهر شما پرد گیان

هیچ نوشند از این قوت روان

اسم او بود علی مردان خان

کُلفَت خانه ز دستش به اَمان

ای پسر جان من این قصه بخوان

تو مشو مثل علی مردان خان

روح یک روح و صور بی‌پایان

وین بدن‌ها همه ‌زنده‌است به‌جان

جعبه پر تیر و بزه کرده کمان

به کمر خنجر و در مشت سنان

هرچه خواهی تو برای دگران

میرسد بهر تو از غیب همان