پختگان غمِ عشق تو زغیرت سوزند

که زنند از چه دم از عشق رخت خامی چند

هرکه مفتون تو شد کی پی نام و ننگ است

هر که مجنون تو شد کی پی عقل و دین است

خون شود از غم هجر تو و گردد صد چاک

هر دلی کان هدف ناوک خونخوار تو نیست

قسمت ماست جنون ورنه درین سلسله کیست

که گرفار خم طرّهٔ طرار تو نیست

خواهم ای دوست که با درد تو میرم ورنه

هم تو دانی که مرا میل به درمان تو نیست

عشق می‌ورزم و امید که این فن شریف

چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود

می‌نماید به جهان آنچه ز پیدا و نهان

همه یک پرتو حسن رخ جانانهٔ ماست

گرچه هرگز ز بد و نیک جهان دم نزنیم

از کران تا به کران قصّهٔ افسانهٔ ماست

زاهد آزار دل سوختگان پیشه مکن

شمع رویش نگر و منصب پروانه طلب

دل بود گوهر یک دانه و تن همچو صدف

صدف تن بشکن گوهر یک دانه طلب

ای که خود را نشناسی و خدا می‌گویی

جان درویش کجایی ز کجا می‌گویی

آنکه دیده است رخ یار به خود حیرانست

من به حیرت که تو نادیده چه‌ها می‌گویی

شست وشوکرده‌ام ازگرددوعالم‌دل‌را

جزخیال تو کسی نیست دراین خانه بیا

بودجویی و عجب بین چودرو غرقه شدیم

بحر گشتیم و دو عالم همگی ساحل ما

طاعت و تقوی ما چون زسرصدق نبود

ترک کردیم که سالوس و ریا زحمت ماست

پیش خاکسترِمنصور چه خوش گفت آن رند

کان که می‌گفت اناالحق به سرِ دار کجاست

لاف صاحبدلی شیخ مناجاتم کشت

زرِ قلب همه را کاش عیاری گیرند

هرکه شد ز اهل نظر محو رخ یار بماند

ورنه چون زاهد بیچاره به گفتار بماند

امتحان را بت دیرین چو به رخ برقع بست

آشنا آمد و بیگانه به انکار بماند

عارف آن است که بی پرده رخ یار بدید

[...]

عکس می‌دید به پیمانه مگر آن سرمست

که دگر در نظرش باز نیامد اقداح

پرتو جام گر از باده ببینی زاهد

باز دانی به عیان سر زجاج و مصباح

گرچه بس معرفتت هست ولی العارف

چیست ادراک درین مرحله عجز از ادراک

زاهدا دم ز تجرد مزن و آزادی

که سراپای تو در قید نماز است هنوز

سالک ار کعبه و بتخانه ز هم فرق کند

او نه صوفی است که نامحرم راز است هنوز

به هدایت چه زنی طعنه که صوفی گردید

همه را پیر مغان کاش هدایت می‌کرد

رخ خوبان نه من از چشم خطا می‌بینم

به خدادر رُخِشان نور خدا می‌بینم

جام دیگر بده ای ساقی مستم که هنوز

جام از باده، می از جام، جدا می‌بینم