تا که خورشید فراز آمد و بر دوست بتافت

بشدش کالبد از تابش خورشید تباه

اینچنین سنگدلی، بی‌حق و بیحرمت جفت

شاه مسعود مبیناد و میفتاد به راه

چون رسولانش ده گام به تعجیل زنند

قیصر از تخت فرو گردد و خاقان از گاه

همچو خورشید کجا لشکر سایه شکند

لشکر دشمن به زین شکند شاهنشاه

بامدادی که زمین بوسه دهندش پسران

چهل و اند ملک بینی با خیل و سپاه

چون سواران سپه را به هم آورده بود

بیست فرسنگ زمین بیش بود لشکرگاه

میر موسی است که شمشیر چو ثعبان دارد

دست ابلیس و جنودش کند از ما کوتاه

اندر آن دریا وان آب و وحل درماند

که برون آمد از آنجا، نتواند به شناه

این ولایت ستدن حکم خدایست ترا

نبود چون و چرا کس را با حکم اله

همه شاهان را خاک کف پای تو کند

از بلاد ختن و بادیهٔ زنگ و هراه

قاف تا قاف همه ملک جهان زان تو باد

خود همین دان که بود «ارجو» ان شاء الله

زادک الله جمالا، تو گر آئی ای ماه

وقفه ای کن که جهان را بلغ السیل زباه

راز در دمدمه آمد، ز رخ راز بپاش

روز در عربده آمد ز شب زلف بکاه

باد را سایس زلف تو، درآورد به بند

[...]

هین چو خورشید و مهی از مه و خورشید تو به

می‌ستان نور ز سبحان و بخلقان می‌ده

بینم ابروی تو پیوسته مه نو گه گه

آن نبودست که گویند بقله الحرمه

دارم از مهر تو گه روشن و گه تیره دو چشم

تا سر زلف سیه داری و رخسار چو مه

چون روی تشنه دلا جانب سیمین ذقنان

[...]

گرچه زد صورت خوبان ره عقل تو کمال

نیک بود آن همه صورت چو به معنی پیوست

من که خوارزم گرفتم به سخن‌های غریب

نبود میل عراق و هوس تبریزم

تشنه درد فراقت منم ای جان در ده

جرعه ای زان لب لعلت که کند ما را به

دلم از تیغ فراق رخ تو مجروحست

مرهمی از شب وصلت به من بی دل نه

این سخن چون بشنید از من مسکین فی الحال

[...]

چه شد آن ترک جفاکیش کمان ابرو باز

که دلم را سپر تیر بلا ساخته

دهان حادثه و پوست کنده از غدار

روی علم و هنر از آب مروت شسته

ست در دیده ی من خوب تر از روی سفید

روی حرفی که به نوک قلمت گشته سیاه