تا تویی بادۀ گلرنگ نباشی زین پس

تا تو یک ساعت بی جام نباشی هشیار

ورت از بلبل خیزد هوس این روزی چند

گوش زی نغمۀ این بلبل خوش الحان دار

بلبل بی پر و منقار ولیکن دمساز

ساق او بی پر و از تارک کرده منقار

آن کمانیست که بر حلق و سرین وزانوش

ساخته در هم تیر و هدفست و سوفار

آن نزاریست شده پوست بر اندامش خشک

شاید ار خشک شود پوست بر اندام نزار

اوست آن الکن با معنی و لفظ بی حد

اوست آن اصلع با طره و زلف بسیار

سخن از لفظ و زبان گوید چون خواهد گفت

هر زبانی را باید که شود لفظی یار

دل او تافته مانندۀ زلفین ویست

ورنه چون زلف بتان دلش چرا باشد تار ؟

همه اندام زبانست و بدین گونه بود

هر زبانی را در مدحت صاحب گفتار

عارض لشکر منصور سعید احمد

آنکه تیغ و قلم اوست جهان را معمار

آنکه در پرورش اوست فلک را تاکید

و آنکه در بندگی اوست جهان را اقرار

سخن ورایش دشمن فکن و نصرت یاب

قلم و تیغش کشور شکن و فتح شکار

خوب حالیست بدو ملک زمین را الحق

گرم کاریست بد و سعد فلک را نهمار

لفظ و دیدارش اندوه بر وشادی بخش

دست و انگشتش دینار ده و گوهر بار

خصل زوار درش هیچ نگردد محسوس

گر نباشد ز عطاهاش در آن خصل آثار

آسمان قدر شوی ، گر ز پیش جویی قدر

سو زیان بار شوی،گر ز درش جویی بار

حسن دانایان را هیچ نگردد محسوس

تا نباشد ز عطا ها ش در آن چیز آثار

چون عطایی را خدمت کند ، آن خدمت او

شرم دارد که عطایی بدهد دیگر بار

نگذاردش تواضع که نشیند بر صدر

یا بدان ماند کز صدر همی دارد عار

آلت حشمت چندان و تواضع چندین

آری افکنده بود شاخ که بیش آرد بار