یاد آید ز حسین جد به خون غوطه‌ورم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

روز چون شام شود تیره به مد نظرم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

روز و شب گشته روان خون ز دو چشمان ترم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

بی تو مدفون شده‌ام مونس شام و سحرم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

همچو (صامت) به خدنگ غم ماتم سپرم

شده پرخون جگرم کو رضا کو پسرم

تنت امروز چنین سرمه صفت می‌نگرم

خاک عالم به سرم

به خیال تو به هر جای که من می نگرم

می نیاید به جز از گلشن و گل در نظرم

تا گل روی تو آرام و قرارم بربود

به هوایت چو نسیم سحری در به درم

بر سر جان من، ای دوست، دل آزرده مباش

[...]

نوری نادان نیم سجده به آدم برم

او به نهاد است خاک من به نژاد آذرم

می تپد از سوز من خون رگ کائنات

من به دو صرصرم من به غو تندرم

رابطهٔ سالمات ضابطهٔ امهات

[...]

ای مجرد که بود خوابگهت بستر گرم

بستر راحت و نرم

تا شد آواره ز اقلیم حقیقت پدرم

من از آن روز در این وادی غم در بدرم

نه چنان واله و سرگشته در این بادیه ام

که ببانگ جرسی راه به جائی ببرم

رحمی ای خضر ره گمشدگان بهر خدای

[...]

دامن دشت ز خون آمده چون باغ ارم

لاله زاری خرم

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم

تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم

تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز

من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

خون دل میخورم و چشم نظر بازم جام

[...]