کس از سرشت بدو نیک خلق آگه نیست

بدان خدای که جان داد خلق عالم را

خدا شناس توان شد بعلم و عقل ولی

بهیچ وجه نشاید شناخت آدم را

آدم از خلد برین دور شد از لذت نفس

[...]

کشته همت مردان بر مقصود دهد

زانکه باران گرم بر سرما دمبدم است

هر قصوری که بود از کمی همت ماست

ورنه از ابر کرم رحمت حق را چه کم است

ایکه گویی که بحسن سخن من اهلی

اضطرابی ننمود و لب تحسین نگشود

بخدایی که مرا گنج معانی داده ست

که بسرمایه کس همت من نیست حسود

لیکنم دیده و دل جان سخن می طلبد

[...]

هر پسر را که بود آب رخ از دولت تیغ

پیش ارباب نظر چون زر و کش باشد

خوش بود گر پسران دست بدارند از ریش

تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

چند مردم بکشی رسم بزرگی آنست

که گنه بینی و از غایت احسان بخشی

سهل باشد چو اجل جان ستدن از هر کس

سعی آن کن که مسیحا شوی و جان بخشی

پیش از این سرزنش از خلق مرا بود که تو

بهر دنیا امرا و وزرا می بینی

اهلی امروز که از صحبت این طایفه ات

حاصل دینی و دین نیست کرا می بینی

دولت و محنت عالم گذران است همه

گر بدولت برسی محنت درویش مجوی

کامیاب از دو جهان گر کندت بخت بلند

کام دلها طلب و کام دم خویش مجوی

خار خاری که بجان ریشه زد از عشق گلی

کی بقطع نظری از هوش وی برهی

صدره از وی ببری سر زند از دل دگرت

تارگ و ریشه اش از جان نکنی کی برهی