چون کشف انبوه غوغایی بدید

بانگ وژخ مردمان، خشم آورید

سر فرو بردم میان آبخور

از فرنج منش خشم آمد مگر

خور به شادی روزگار نوبهار

می گسار اندر تکوک شاهوار

داشتی آن تاجر دولت شعار

صد قطار سار اندر زیر بار

مرد مزدور اندر آغازید کار

پیش او دوستان همی زد بی کیار

آشکوخَد بر زمین هموار بر

همچنان چون بر زمین دشوار بر

از تو دارم هر چه در خانه خنور

وز تو دارم نیز گندم در کنور

گرسنه روباه شد تا آن تبیر

چشم زی او برده، مانده خیر خیر

آتشی بنشاند از تن تفت و تیز

چون زمانی بگذرد، گردد گمیز

وز چکاوک نوف بینی رستخیز

دشت برگیرد بدان آوای تیز

چون گل سرخ از میان پیلگوش

یا چو زرین گوشوار از خوب گوش

شیر خشم آورد و جست از جای خویش

و آمد آن خرگوش را الفغده پیش

ابله و فرزانه را فرجام خاک

جایگاه هر دو اندر یک مغاک

موی سر جغبوت و جامه ریمناک

از برون سو باد سرد و بیمناک

زد کلوخی بر هباک آن فزاک

شد هباک او به کردار مغاک

از دهان تو همی آید غشاک

پیر گشتی ریخت مویت از هباک

خشم آمدش و همان گه گفت: ویک

خواست کورا برکند از دیده کیک

ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک

بس سبکباری، نه بد دانی، نه نیک

دم سگ بینی ابا بتفوز سگ

خشک گشت، کش نجنبد هیچ رگ

چون فراز آید بدو آغاز مرگ

دیدنش بیگار گرداند مجرگ