تا که گردد میزبان راس وی

خولی بی‌دین سرش را زد به نی

آه از آن ساعت که والشمس الضحی

رو به میدا ن کرد کالبدر الدجی

بر سر چشم عزیز مصطفی

گریه می‌کدند مرغان هوا

تا ز تن ببرید پیش چشم وی

شمر راس شاه دین را زد به نی

گر شما را نیست شرم از مصطفی

هست ما را خجلت از خیرالنسا

هر چه کتبا یا شفاها نزد وی

رفتم و در ناله افتادم چو نی

ای که گفتی نکته های دلنواز

مشرق از گفتار تو دانای راز

شعر را سوز از کجا آید بگوی

از خودی یا از خدا آید بگوی

خوش بیا ای نکته سنج خاوری

ای که می زیبد ترا حرف دری

محرم رازیم با ما راز گوی

آنچه میدانی ز ایران باز گوی

من کیم تو کیستی عالم کجاست

در میان ما و تو دوری چراست

من چرا در بند تقدیرم بگوی

تو نمیری من چرا میرم بگوی

زنده رود

افغانی

رومی

حکیم مریخی

عذر این اسراف و این سنگین دلی

خلق و تکمیل جمال معنوی

ذره شو صحرا ، مشو گر عاقلی

تا ز نور آفتابی بر خوری

هجرت آموز و وطن سوزست حج

طاعتی سرمایه ی جمعیتی

پخته ی محکم اگر اسلام تست

اهل قوت شو ز ورد یًا قوی»

تا سوار اشتر خاکی شوی

«مرحله سوم نیابت الهی»

بانوی آن تاجدار «هل اتی»

مرتضی مشکل گشا شیر خدا

بر مقام خود نیائی تا به کی

استخوانم در یمی نالد چو نی

در تلاش جلوه های پی به پی

طی کنم افلاک و می نالم چو نی

از نگاهش فرودین خیزد ز دی

درد هر خم تلخ تر گردد ز می