چشم پوشید از تمام ماسوی

روی خود را کرد سوی آشنا

این سخن نبود زمن باشد ز وی

نایی من اوست من هستم چو، نی

خواهران شاه نظّاره ز پی

چون بنات النّعش بر گرد جُدی

گفت خوش باش ای سلیل مرتضی

دست، دست تست در روز جزا

هم یکایک آن سه دیگر زاد وی

رو به میدانگه نهاد او را ز پی

این جفاها را تحمل تا به کی؟

ای یمین قدرت دادار حی

بازگشت آن طایر فرخنده پی

از حضور حجت دادار حیّ

کرد طومار اجل یکباره طی

صیحۀ مت یا عدو الله وی

آمد از هاتف ندا در گوش وی

کای مبارک طالع فرخنده پی

سروهای بوستان مصطفی

بر نشست از باد کین یکسر ز پا

برسر نعش یتیم مجتبی

جنگ در پیوست باشه از عدی

گفت عمت راست سخت این داوری

که تواش خوانی و ندهد یا روی

ناگهانش اسب پی کردند و وی

خود پیاده رزم را افشرد پی

کی بصا نع میبرد مصنوع پی

کی کند ادراک نائی فکرنی

زان گره می کشت و می افکند هی

وزعروسش ناله ارجع الی

ساقیا لبریز کن ساغر ز می

انتظار باده‌خواران تا به کی

یادتان باد ای بدلتان، شورمی

آن اشارت‌های ساقی پی زپی

هشت بر زانو، سر تسلیم من

خواست تا سری ...

تا کنیم این راه را مستانه طی

هر دو از یک جام خوردستیم می

دیگری کرد از ستم با کعب نی

دور از دامان بابا دست وی