هر وصالی کش فراقی در پی است

لایق عقل و دل و دانا کی است

در بهاران زاد و مرگش در دی‌است

پشه کی داند که این باغ از کی است

نفس کلی کان محیط هرشی است

آفتاب او مبرا از فی است

آنچه دارد عبد زان مولی است

زین جهت عبد است گر خود فانی است

چشم عبدالله که یعقوب وی است

در ره این یوسف فرّخ پی است

این نه آخر آن سلیل مصطفی است؟

قره العین بتول و مرتضی است

عقل گفتا این عزیز مصطفی است

جهل گفتا دو دور اشقیا است

چون حیات عالم از زور خودی است

پس بقدر استواری زندگی است

علم از سامان، حفظِ زندگی است

علم از اسباب، تقویمِ خودی است

نقطهٔ نوری که نام او خودی است

زیر خاک ما شرار زندگی است

هر که باشد تند و زور آور شقی است

زندگی مستحکم از نفی خودی است

هر که دانای مقامات خودی است

فضل حق داند اگر دشمن قوی است

زندگی از دهر و دهر از زندگی است

«لاتسبوالدهر» فرمان نبی است

دشمن‌ سلم‌ و خضوع‌ و سادگی‌ است

خصم بی‌آزاری و افتادگی است

دشمن‌ بی‌قیدی‌ و خرسندی است

عاشق هوش و دها و رندی است

زان که آشوبی دگر اندرپی است

کاین خرابی‌ها جلودار وی است