از تنورم چون رسد طوفان بزور

هیچ حاجت نیست رفتن در تنور

هرکسی ز آواز خوش شد پرغرور

لیک این ختمست بر صاحب زبور

پس بدست آرم یکی خنجر ز نور

خلق را میرانم از دوزخ ز دور

او وسیلت جست سوی ما زدور

چون کنم از خجلتش از خود نفور

گه ز نار آزاد گردم گه ز نور

گه ز غلمان فارغ آیم گه زحور

مصطفی آمد در این ره بحر نور

هر دو عالم یافته از وی حضور

عاشقان بینی بسی در غرق نور

همچو موسی رفته اندر کوه طور

باز احمد آمده از عشق نور

خلق عالم یافته از وی حضور

چون تو یکتا باشی اندر بحر نور

وصل یابی و شوی اندر حضور

از یکی پیدا شده وحش و طیور

هر یکی را صد عطا و صد سرور

چون تنت فانی شود در بحر نور

محو گردی و شوی اندر حضور

چون ترا پیدا شود آن بحر نور

هر دو عالم در دلت گردد نفور

صدهزاران خلق در غوغا و شور

بر در زندان دویده از غرور

بر امیدی آمدم از راه دور

تا شود ما را ز دیدارت حضور

در میان جمع مردی همچو نور

جمله را ارشاد کردی از حضور

باز بعضی صوفیان با حضور

راه حق رفتند بی‌کبر و غرور

آن فقیر آن شیخ را دیده ز دور

از قدم تا فرق گشته غرق نور

ای خدای وحش و حیوان و طیور

زندگی دادی تمامت را ز نور

بارها رفتم براهش در حضور

تا رسد از پرتو رویش چه نور

آن یکی پوشیده سنجاب و سمور

دیگری خفته برهنه در تنور