سر گذشت او گر از یادش رود

باز اندر نیستی گم می شود

تا دم تو آتشی از گل گشود

توده های خاک را آدم نمود

حق رموز ملک و دین بر من گشود

نقش غیر از پردهٔ چشمم ربود

رنگ او نیرنگ و بود او نمود

اندرون او چو داغ لاله دود

«هر هلاک امت پیشین که بود

زانکه بر جندل گمان بردند عود»

جلوهٔ بی پرده او وانمود

جوهر پنهان که بود اندر وجود

آه زین نیرنگ و افسون وجود

وای زین تابانی و ذوق نمود

از رم سیاره ئی او را وجود

نیست الا اینکه گوئی رفت و بود

عمر ها بر خویش می پیچد وجود

تا یکی بیتاب جان آید فرود

داغها شوید ز دامان وجود

بی نگاه او جهان کور و کبود

بر لب او سر پنهان وجود

بند های حرف و صوت از خود گشود

گفت موجود آنکه می خواهد نمود

آشکارائی تقاضای وجود

زان سحاب افرشته ئی آمد فرود

با دو طلعت این چو آتش آن چو دود

یا نگاهم بر دگر عالم گشود

یا دگرگون شد همان عالم که بود

ذوق و شوق او را ز دست او ربود

در وجود آمد ز نیرنگ شهود

باز بیتابانه از ذوق نمود

در شبستان وجود امید فرود

چشم موسی خواست دیدار وجود

این همه از لذت تحقیق بود

تا نیارد زخمه از تارش سرود

می کشد نازاده را اندر وجود

صحبتش تا کی تو بود و او نبود

تو وجود و او نمود بی وجود

بعل از فرط طرب خوش میسرود

بر خدایان رازهای ما گشود