بر مرادش کارها باشد همه

بر رضای او رود خورشید و مه

مجتبی اندوه ناک از فاطمه

نوح آدم عذر خواهان از همه

پس برآمد نور پاک فاطمه

آن مبارک فاتحت را خاتمه

مصطفی و مرتضی و فاطمه

چشم بر راهند با حوران همه

پس برآمد نزد دخت فاطمه

فضّه آن بیت الشرف را خادمه

از سکونت در دلم آن واهمه

که خجل گردم ز روی فاطمه

آنقدر هم بهر خیر خاتمه

در بیان آمد صفی را ز آنهمه

آنقدر هم بهر خیر خاتمه

در بیان آمد صفی را ز آنهمه

کرده حق نام گرامت فاطمه

ملک هستی را وجودت قائمه

بودم از هر ابتلا بی‌واهمه

شاد کام از وصل تو ای فاطمه

بر سرش پاشید آب از قمقمه

او نشسته همچو سلطان جمجمه

گفت گرگی با سگی، دور از رمه

که سگان خویشند با گرگان، همه