چون تو داری در محک داری عمل

نقد قلبم را به زرّی کن بدل

گردنت را خانه بر پل چیست غل

کی شود با مکر این بیرون به پل

بود مردی در سخاوت بی بدل

هرچه بودی خرج کردی بی خلل

چشم باید داشت بر لوح ازل

چند دارم چشم بر علم و عمل

بر نیاید هیچ کاری از حیل

و اطلاعی نیست بر لوح ازل

پیرزن گفتش که ای میر اجل

شیر را آخر کجاباشد محل

گفت‌ نیست این کار خالی از خلل

هر دو را می‌بینم اندر یک عمل

عزم جان داری ز من بربوده دل

اینچه کردی هرگزت نکنم بحل

از قضا یک روز بس خوار و خجل

سوی نیشابور میشد تنگدل

پیر گفتش هست آدم اصل کل

عز را بفروخته بخریده ذل

چون دلت این خواست تو دانی و دل

من کیم تا در میان گردم خجل

همرهی لایزال و لم یزل

چون توانم کرد با چندین خلل

مینترسی تو که چون نبود محل

هشت فردوست نهند اندر بغل

از زلال خود شدی حالی خجل

بازگشتی از بر ما تنگ دل

مصطفی آمد در این ره بحر کل

قطره‌ها از بحر او خوردند مل

مصطفی آمد در این ره عقل کل

عقل کلی زو همی کرده نزول

باز احمد آمده از عشق کل

عاشقان جمله از او یابند مل

ای دل آخر بگذر از اسم و عمل

سر به باز و غوطه خور اندر وحل

چون تنت فانی شود از جسم و جان

فارغ آئی و شوی تو مرد حال

ترک گیری لذت دنیا به کل

پس برون آئی تو از پندار و ذل