روبهان ترسند ز آواز دهل

عاقلش چندان زند که لا تقل

چون نکردی هیچ سودی زین حیل

ترک حیلت کن که پیش آید دول

وز ملک جان خداوندان دل

باشد افزون تو تحیر را بهل

بد چه باشد سرکشی آتش‌عمل

شیخ کی بود عین دریای ازل

در خرابات آمدی شیخ اجل

جمله میها از قدومت شد عسل

پای تو در گل مرا گل گشته گل

مر ترا ماتم مرا سور و دهل

چونک بسپارید دل را بی دغل

این درمتان می‌کند چندین عمل

صار دکا منه وانشق الجبل

هل رایتم من جبل رقص الجمل

گر دهد خود کی دهد آن پر حیل

جوز پوسیدست گفتار دغل

صومعهٔ عیسیست خوان اهل دل

هان و هان ای مبتلا این در مهل

با گل انداینده اسگالید گل

دست کاری می‌کند پنهان ز دل

بشنوی غمهای رنجوران دل

فاقهٔ جان شریف از آب و گل

بهر حق مگذارم امشب ای دودل

آب باران بر سر و در زیر گل

از ملوک خاک جز بانگ دهل

تو نخواهی یافت ای پیک سبل

ای بسا بیدارچشم و خفته‌دل

خود چه بیند دید اهل آب و گل

پس چرا آمن شوی بر رای دل

عهد بندی تا شوی آخر خجل

رحمت جزوش قرین گشته بکل

رحمت دریا بود هادی سبل

تو بنادر آمدی در جان و دل

ای دل و جان از قدوم تو خجل

بهر کتمان مدیح از نا محل

حق نهادست این حکایات و مثل

گرچه آن مدح از تو هم آمد خجل

لیک بپذیرد خدا جهد المقل