از نشاطش آن رخ گلگون شکفت

با تبسم یا حیا و شرم گفت

بیضه اسپید بیضا رخ نهفت

شب چو زاغی بر سر آن بیضه خفت

طبع یغما آشکارا و نهفت

هر چه گفت کو از این بهتر نگفت

بهتر از نی نیست کس با راز جفت

هرکه چون نی گشت خالی راز گفت

آنکه فهم او گذشت از هر صفت

زیبد ار خوانیش کامل معرفت

شرح حال خویش را نتوان نهفت

هم بود سرّی که می‌ناید به گفت

آنکه در معراج وحی از حق شنفت

لی مع اللّه از زبان جمع گفت

عارفی کو گوهر توحید سفت

ذات را تسبیح و هم تحمید گفت

خرقه چون پوشد به خود صوفی صفت

واحدش گویند اهل معرفت

بند گردی چون به قید معرفت

می‌توان گفتن ترا صوفی صفت

احمد آن صوفی کامل معرفت

چونکه واحد شد شود صوفی صفت

چون بسی انوار در وی می‌نهفت

فِیهِ تنزیل مَلَک و الروح گفت

بهر حدش دُرّ اسم عام سفت

لیک موضوع به وصف خاص گفت

دُرّ این معنی پیمبر خوش بسفت

با علی خوش شرح این معنی بگفت

همچنین هر دُرّ که مشتاقش بسفت

جز مظفر کس نداند گرچه گفت

من گرفتم پرده بردارم ز گفت

تو به پرده در چه سان خواهی شنفت

خود ندانم دیگر آن کودک چه گفت

یا جواب از باب خود هر چه شنفت

خود پس از آشوب آن انداز و افت

که نه کس گفتن تواند نه شنفت

برزنان کردی مهیا طاق و جفت

خاک خواری و اشک خونین خورد و خفت

او هم از هر در که بودش پیشرفت

سی و دو کوشید تا هفتاد و هفت