حضرتی دیدند بی‌وصف وصفت

برتر از ادراک عقل و معرفت

خوش خوشت عطار اگر افسانه گفت

خواب خوشتر آیدت تو خوش بخفت

مصطفی سرّ خدا با او بگفت

از حقایق ذرّه‌ای کی او نهفت

مصطفی اسرار حق از وی شنفت

هم از او بشنید و هم با او بگفت

این سخن را بی زبان عطّار گفت

و اینچنین درّ یقین عطّار سفت

یک سخن در گوش منصور او بگفت

هستی منصور را چون گرد رفت

نی همی گوید که او خود حق بگفت

در میان چاه تن از حق شنفت

نی همی گوید علی ازحق شنفت

هرچه حق می‌گفت حیدر نیز گفت

مصطفی گفتا که حق با من بگفت

مرتضی گفتا که حق از من شنفت

آنچه حقّ باتوبگفت او باتو گفت

تو باو گفتی و او از تو شنفت

این همه اسرار اگر عطّار گفت

از تو اسرار معانی او شنفت

راست دید و راست گفت وراست رفت

گمرهان را اوفکند در نار تفت

جبرئیل آمد همین با من بگفت

من بگویم با شما راز نهفت

بی‌تکلّف بهر خود قاضی گرفت

وین حکایت را ز مردم می نهفت

جمله را دزدان بدزدیدند و رفت

جان از این آتش بوددر تاب و تفت

این همه درها که این عطّار سفت

در درون گوش او کرّار گفت

گنج جانست و جواهر معرفت

من از اینها می‌کنم باتو صفت

شاه دین اسرار حق با من بگفت

وین معانی را ز غیر حق نهفت

شاه من حق را بدید و حق بگفت

هم بحق او گفت و هم از حق شنفت

حمد و شکر حضرت حق را بگفت

درّ شکر و حمد ایزد را بسفت