لانهٔ موران کجا و پیل مست

باید اندر خانهٔ دیگر نشست

دیگری آهسته نزدش می‌نشست

تا زند بر آن قبای سرخ دست

جامه‌اش از خار و سر از سنگ خست

این یکی یکسر درید، آن یک شکست

کاهلی در گوشه‌ای افتاد سست

خسته و رنجور، اما تندرست

خسته کردی زین تنیدن پا و دست

رو بخواب امروز، فردا نیز هست

آنچه گفتی نیست، یک یک در تو هست

گنجها داری و هستی تنگدست

چیره‌دستان می‌ربایند آنچه هست

می‌برند آنگه ز دزد کاه، دست

دزد اگر شب، گرم یغما کردنست

دزدی حکام، روز روشن است

گرچه در نیرنگ سازی داشت دست

بند نیرنگ قضایش دست بست

گفت باید دید کالا را نخست

ور نه، این بیع و شری ناید درست

تا شوی بیدار، رفتست آنچه هست

تا بدانی کیستی، رفتی ز دست

بدرهٔ زر دیدم و رفتم ز دست

بی تامل روز را گفتم شب است

زن چو از خانه سحرگه رخت بست

خانه دیوانخانه شد، قاضی نشست

بانگ زد خادم بر او کی خود پرست

قفل مخزن را که دیشب میشکست

هر که بینی رشته‌ای دارد بدست

هر کجا راهی است، رهپوئیش هست

عاقبت کان حصن سخت از هم شکست

عالمی بیند همه بالا و پست

رندی، از آتش کف دست تو خست

سوختی، آتش نیفکندی ز دست

گر تو پیش آری بفضل خویش دست

برگشائی هر گره کایام بست

ناتوانی زان دهی بر تندرست

تا بداند کآنچه دارد زان تست

وقت این گل میرود حالی ز دست

دیگران را تا شبانگه وقت هست