هیچ مرده نیست پر حسرت ز مرگ

حسرتش آنست کش کم بود برگ

پیش چشم خویش او می‌دید مرگ

رفت و می‌لرزید او مانند برگ

زهر باشد مار را هم قوت و برگ

غیر او را زهر او دردست و مرگ

یاد صنعت فرض‌تر یا یاد مرگ

مرگ مانند خزان تو اصل برگ

از چه نام برگ را کردی تو مرگ

جادوی بین که نمودت مرگ برگ

تا جهان لرزان بود مانند برگ

در شمال و در سموم بعث و مرگ

میوهٔ شیرین نهان در شاخ و برگ

زندگی جاودان در زیر مرگ

قاطع الاسباب و لشکرهای مرگ

هم‌چو دی آید به قطع شاخ و برگ

مار استادست بر سینه چو مرگ

در دهانش بهر صید اشگرف برگ

چون نشیند بهر خور بر روی برگ

در فتد اندر دهان مار و مرگ

گفت یا رب برگ دادی رفت برگ

یا بده برگی و یا بفرست مرگ

مشتغل کی بود بی اسباب و برگ

تا به تب راضی شود گیرد به مرگ

جمله فرزندانش از خرد و بزرگ

یافت همنام ددان چون شیر و گرگ

بر رمه باشد بلای بس بزرگ

چون سگ درنده باشد یار گرگ

رنج راحت دان، چو شد مطلب بزرگ

گرد گله، توتیای چشم گرگ

رنج راحت دان چو شد مطلب بزرگ

گرد گله توتیای چشم گرگ

آسمان بارید بر باغش تگرگ

ریخت از هم نخل او را شاخ و برگ

نی خبرمان از زمینهای سترگ

نی ز دریاهای ذخار بزرگ

پابرهنه آمد آن شاه سترگ

تا سیاستگاه آن مرد بزرگ

یوسفم افتاد در چنگال گرگ

پیشم آورد آسمان سوکی سترگ