زانکه بود اندر دل من سوز و درد

حق ز تقدیرش مرا آگاه کرد

خمسهٔ «‌خسرو» که تقلیدیست فرد

با حکیم گنجوی جوید نبرد

گفت نان ما فقیران را که برد

پیر گفتش نیز آن را گربه خورد

کاهلی شد گربه و نان تو خورد

کار کن بی‌کار کس مزدی نبرد

دست خود را در درون خم ببرد

تا دلش می خواست از آن شیره خورد

گفت تیری با کمان، روز نبرد

کاین ستمکاری تو کردی، کس نکرد

هم ضیاع و هم عقارش می‌شمرد

هر زمان گرد و غبارش می‌سترد

زر فزون میگیرد و کم میخرد

آنچه دینار است و درهم، میبرد

من چو گردم خسته، فرصت بگذرد

چون گذشت، آنگه که بازش آورد

گفت مهر و بدره از جیبم که برد

گفت کس یکذره زین شکر نخورد

دید گلهای سپید و سرخ و زرد

یاسمین و خیری و ریحان و ورد

دزد آمد، خانه‌ام تاراج کرد

تو بر آر از جانش، ای خلاق، گرد

هر چه بود از مال و مردم، آب برد

زان گروه رفته، طفلی ماند خرد

هر که توشی گرد کرد، او چاشت خورد

هر که زیرک بود، او زد دستبرد

کس نخواهد بعد ازین، بار تو برد

جنس ما را نیست، خرد و سالخورد

چون کسی نا اهل را اهلی شمرد

گر ز وی روزی قفائی خورد، خورد

لیک درد اینجاست کان ناپخته مرد

با زنی آن راز را ابراز کرد