هرک این سگ را زبون خویش کرد

گرد کفشش را نیابد هیچ مرد

تو نمی دانی که هرکه زاد، مرد

شد به خاک و هرچ بودش باد برد

قطرهٔ آب از قدم تا فرق درد

کی تواند کرد با دریا نبرد

گرگ آن خر را بدرید و بخورد

روز دیگر بود تاوان خواست مرد

داشت ریشی بس نکو آن نیک مرد

گاه گاهی ریش خود را شانه کرد

گفت ای مدبر دو کم بایست خورد

تا چو من می‌رفتی و آزاد و فرد

داغ دل آور که در میدان درد

اهل دل از داغ بشناسند مرد

گر به نزدیک تو جان بازیست خرد

تو درآ تا خود ببینی دست برد

از قضا معشوق آن دل داده مرد

شد چو شاخ خیزران باریک و زرد

تو همی زن سر که آن مردان مرد

نوش کردند آنچ می‌بایست کرد

مدت سی سال بودی مرد مرد

این چرا کردی و هرگز این که کرد

شیخ نصرآباد را بگرفت درد

کرد چل حج بر توکل اینت مرد

سالکان پخته و مردان مرد

چون فرو رفتند در میدان درد

این سخن می‌گفت آن سرگشته مرد

هر زمان بر سنگ می‌زد سر ز درد

سالکان دانند در میدان درد

تا فنای عشق با مردان چه کرد

کار آمد حصهٔ مردان مرد

حصهٔ ما گفت آمد، اینت درد

ما کنون آن اشک گرم و آه سرد

می‌بریم از یک دگر در راه درد

هیچکس آسان به کنهش پی نبرد

تا بظاهر او یقین از خود نمرد

حیدر کرّار گندم را نخورد

زان سبب در ملک معنی او نمرد

هر که او اسرار حقّ را فاش کرد

در جهان بیخودی او گشت فرد