دید تا چرخ نهم از آن سرای

های و هوی رقص و بانگ نوش و نای

جمله در خوابند اهل این سرای

هم دل و هم روح هم عقل و قوای

پا برهنه چون برآمد از سرای

با قدمها گفت کی فرخنده پای

عالمی دیدم برون زین تنگنای

عالمی دهلیز آن صد این سرای

دانه در منقار او ناکرده جای

رشته های دام افتادش بپای

ور نکردم توبه رفتم زین سرای

هم نیم نومید از لطف خدای

از پس صد ویله و صد ویل و وای

جان سپرد و رفت تا دیگر سرای

هین ادب بنگر که در آن تنگنای

لب به حاجت هم نه بگشود از خدای

کرد فریادی که ای اهل سرای

یک کرم بر این گدا بهر خدای

خود گرفتم ده ز صد شد در کرای

باز از هریک نود ماند به جای

پس ره بیرون شدن زان تنگنای

ره نمونی کردیم ای رهنمای

هین برو ای کنده پیر ژاژخای

کاشکی بودی به من حکم از خدای

با طناب شرع بندش دست و پای

خنجر فرمان نهش بر حلق و نای

ور ز گلشن روزنی شد در سرای

سربسر آن خانه گردد عطرسای

گریه آغازید از غم های های

ناله بردارید از دل وای وای

گفت جبریل ای رسول نیک رای

از تو می خواهد حسینت را خدای

محو باید مرد از هر دو سرای

پای از سر ناپدید و سر ز پای

مردمی باید نه سر او را نه پای

جمله گم گشته در او اودرخدای

دم یکی دم بیش نبود لیک نای

بی حد است و بی عدد بی انتهای

جیب غیب آورده خلخال ندای

تا نهد مانند وحی او را به پای