سرنهادند آن همه بر روی خاک

لاجرم یک تن ندید آن سر پاک

دید مجنون را عزیزی دردناک

کو میان ره گذر می‌بیخت خاک

گفت لیلی را کجا یابی ز خاک

کی بود در خاک شارع در پاک

گر بریخت این جملهٔ تن‌ها به خاک

موی حیوانی اگر نبود چه باک

کو کنون آن صد هزاران تن زخاک

کو کنون آن صد هزاران جان پاک

صد جهان اینجا فرو ریزد به خاک

گر جهان نبود درین وادی چه باک

مهل دادش آن وزیر خشم ناک

تا نهاد او روی خود بر روی خاک

از وجود خویش بیرون آی پاک

خاک شو از نیستی بر روی خاک

آن کفن چون در تنم پوشید پاک

زود تسلیمم کنید آنگه به خاک

واپسین خشتی که پیوندد به خاک

منقطع گردد همه اومید پاک

مهر او بر جان مؤمن هست پاک

می‌برم من مهر ایشان را بخاک

بود در ره بیشهٔ بس هولناک

صد هزاران تن در او رفته بخاک

شیری آمد با دو چشم آبناک

روی خود مالید نزد شه بخاک

خود کفن دارم ز عشقش چاک چاک

زانکه این معنی ببردم زیر خاک

کمتر از چوبی نه‌ای ای روح پاک

من ز دست تو کنم این جامه چاک

چون شنید از صادق این زد جامه چاک

اوفتاد از گریه و زاری بخاک

جملهٔ گلهای رنگارنگ پاک

می فرو ریزد ز شوق تو بخاک

زانکه دیو از آتشست و تو زخاک

تو بگیری او بسوزد جمله پاک

دوزخ از آتش چنین شد صعبناک

از که دارد آتش سوزنده باک

یارب آن خود چه نظر بودست پاک

کآشکارا کرد آدم را ز خاک