نیست وجه الله باقی را هلاک

گر شکست آئینه صورت را چه باک

از دم جان بخش او ارواح پاک

سر برآوردند چون گلبن ز خاک

داغ آن گل ها که کردیدش به خاک

چه جگرها کز پیمبر کرد چاک

واهلم با ناله های دردناک

کاندرین گلشن گلی دارم به خاک

پس به نزد شه شد و بوسید خاک

گفت ای گردون زعشقت سینه چاک

خون ز رخسارش همی میکرد پاک

کز اشاره شمر ناگه شد هلاک

نوزده بگذشت از جیم دوم

همچو ماهی شد نهان ماهی بخاک

بود در خور ماهش ار گفتی روی

هر زمان از مهر دل روحی فلاک

شاید ار سوزد فلک را دل بر او

[...]

جرعه‌یی هم ریخت ز آن ساغر به‌خاک

ز آن سبب شد مدفن تن‌های پاک

ای سرا پا عقل خالص، روح پاک

از چه جسمی زاده‌یی؟ روحی فداک

غرق خون افتاده در بالای خاک

سوده بر خاک مذلت، روی پاک

من کنم زنگ از تو پاک ای تابناک

کن تو این آیینه را از زنگ پاک

این گهر از جزع های تابناک

ای بسا گوهر فروریزد به خاک

نه از آن هنگامه‌های دردناک

لاابالی حالتش را هیچ باک

بعد از آن، آن نقش را از روی خاک

با سرشک دیدگان می کرد پاک

تن، ز یک جا جمله‌ی نیکان خاک

بهر ضرب ذوالفقارش کرده پاک

بلکه از آن بزم قرب آن نور پاک

معجزی بد رجعت ار کردی به خاک

پس نمازش خواند و بسپردش به خاک

وز نظرها محو شد آن جان پاک

بر سر نعشش نکردی جامه چاک

پیکر او را تو نسپردی به خاک

ناگهان دیدند حلق چاک چاک

کودکی غلط نشده در خون و خاک

همچو برگ گل بدنها چاک‌چاک

سر جدا و بی‌کفن غلطان به خاک