خالی این آیینه از زنگار کن

پس مقابل با رخ دلدار کن

می به جام من به یاد یار کن

فارغم زین عالم پندار کن

دشت را بر یاد ما گلزار کن

کوه را از یاد ما اهوار کن

اهل این ویرانه را بیدار کن

وین جمال طبعشان هشیار کن

محفل ما را قلندر وار کن

هر قلندر هر کجا بیدار کن

در ره او جسم و جان را خار کن

خویش را از جسم و جان بیزار کن

پاک جسم و جان ز هر ادبار کن

وانگهی عزم دیار یار کن

قول و فعلت را به معنی یار کن

پس از ایشان زنده ی پندار کن

جرعه ی خون نجس انکار کن

دست در آغوش وصل یار کن

این دل خوابیده را بیدار کن

وقت کارت رفت فکر کار کن

سد ره جان است جانْایثار کن

پس برافکن دیده و دیدار کن

هم به ترک کار کن، هم کار کن

کار خود را اندک و بسیار کن

آتشم را سر به سر انوار کن

نار جانم محو نور یار کن

ای خلیفه چاره‌ای در کار کن

وز دل من رفع این آزار کن

خویش را بر پشت باد اسوار کن

یعنی این جمازه را ماهار کن