ورنه کوفی هم نمود ای پاک ذات

شکر حق در خوردن آب فرات

از جمادی بردمت پس در نبات

وندر آنجا دادمت رزق و حیات

خرمت کردم ز باد التفات

چون ز خارستان تن یا بی‌نجات

ور فشرد از همت او پای ثبات

ماند برجا، بر تمنای نجات

یک جهت شد از پی طی جهات

آستین افشان به یکسر ممکنات

رویی اندر موت و رویی در حیات

رویی اندر ذات و رویی در صفات

پای تا سر، از جماد و از نبات

در سراپای حسینی، محوومات

عارفانت در ثنا، مبهوت و مات

وز ثنایت جمله عاجز در صفات

ظاهر از بود تو بوده کاینات

ما به تو قائم تو چه قائم به ذات

وه چه معراجی که او را در صفات

عقل بطلمیوس و جالینوس مات

اولین نقش تجلیات ذات

آخرین نقش تمام کاینات

گه به حسرت آن شفیع کائنات

بد نگاهش جانب شط فرات

باد قربان جان و جسم ممکنات

بر شهید تشنه در جنب قرات

کرده‌اند از تشنگی قطع حیات

رفته‌اند ایشان سوی شط فرات

همچو خضر اندر لب عین الحیات

پیکری جستند در جنب فرات

همچو خضر آمد پی آب حیات

تشنه لب چون در لب شط فرات

حق آن نوری که [آمد در جهات]

غلغله پیدا شد اندر کائنات

خضر و در ظلمات او آب حیات

زنده تر از آب چشمش کائنات

وای قومی کز اجل گیرد برات

شاعرش وا بوسد از ذوق حیات

نغمه هایش از دلت دزدد ثبات

مرگ را از سحر او دانی حیات

بیم و شک میرد عمل گیرد حیات

چشم می بیند ضمیر کائنات