از صفات خود اگر یابی فنا

حضرت باقی تو را بخشد بقا

جز صفات او نیابی در نظر

گر ببینی نور چشم ما به ما

از صفات خود اگر یابی فنا

حضرت باقی تو را بخشد بقا

جز صفات او نیابی در نظر

گر ببینی نور چشم ما به ما

درّهٔ بیضا ز بحر ما طلب

آنچنان گوهر ازین دریا طلب

عین ما جویی به عین ما بجو

طالب و مطلوب را از ما طلب

این بهشت از آشنای او طلب

جنّت المأوا برای او طلب

زاهدانه گر همی جوئی بهشت

بشنو از بهر رضای او طلب

دردمندانه طبیبی می ‌طلب

زان شفاخانه نصیبی می‌ طلب

دُرد دردش نوش می کن همچو ما

خوش دوایی از حبیبی می‌ طلب

دردمندانه طبیبی می طلب

زان شفاخانه نصیبی می طلب

دُرد دردش نوش می کن همچو ما

خوش دوائی از طبیبی می طلب

درهٔ بیضا ز بحر ما طلب

آن چنان گوهر از این دریا طلب

عین ما جوئی به عین ما بجو

طالب و مطلوب را از ما طلب

این بهشت از آشنای او طلب

جنت المأوا برای او طلب

زاهدانه گر همی جوئی بهشت

بشنو و بهر رضای او طلب

در حقیقت فاعل افعال اوست

جمله افعال از آن وجهی نکوست

لطف او بر این و آن هادی بود

هست ما را بس امید از لطف دوست

جام می از بهر می داریم دوست

این و آن از عشق وی داریم دوست

دوست را در آینه بینیم ما

آینه بی دوست کی داریم دوست

جام و می را گر دو می گوئی رواست

ور یکی خوانی بخوان کان قول ماست

از حباب و موج و دریا آب جو

غیر آبی در نظر دیگر که است

یوسف گل پیرهن برهان ماست

این چنین خوش گلستانی آن ماست

لاجرم هر بلبلی کامد بباغ

او همی نالد که او جانان ماست

نقش عالم جز خیال یار نیست

جز خیال عشق خود اظهار نیست

گر یکی بینی و گر خود صد هزار

در حقیقت جز یکی اسمار نیست

عشق را جز عقل لایق هست و نیست

غیر او معشوق عاشق هست و نیست

عقل اگر گوید که غیر عشق هست

نزد ما این قول صادق هست و نیست

از تجلی ذوق اگر داری خوشست

این چنین ذوق ار به دست آری خوشست

ذوق یاران از تجلی خوش بود

حال سرمستان به میخواری خوشست

از تجلی ذوق اگر داری خوش است

این چنین ذوق ار به دست آری خوش است

ذوق یاران از تجلّی خوش بود

حال سرمستان به میخواری خوش است

یوسف گل پیرهن سلطان ماست

این چنین خوش گلستانی آن ماست

لاجرم هر بلبلی کآید به باغ

او همی نالد که او جانان ماست

جام و می را گرد و می‌گوئی رواست

ور یکی خوانی بخوان کان قول ماست

از حباب و موج و دریا آب جو

غیر آبی در نظر دیگر کجاست

جام می از بهر می داریم دوست

این و آن از عشق وی داریم دوست

دوست را در آینه بینیم ما

آینه بی دوست کی داریم دوست

در حقیقت فاعل افعال اوست

جملهٔ افعال از آن وجهی نکوست

لطف او در این و آن ساری بود

هست ما را بس امید از لطف دوست