بد بسی کردی نکوپنداشتی

هیچ جای آشتی نگذاشتی

گر ترا دانش و گر نادانی است

آخر کار تو سرگردانی است

کم نشین با قوم ازرق بپرهن

با بکش برخان ومان انگشت نیل

یا مکن با فیل بانان دوستی

یا بنا کن خانه ای در خورد پیل

زین سخنهای چو در شاهوار

اندکی گر گویمت معذور دار

کز درونم صد حریف خوش نفس

دست بر لب می زند یعنی که بس

اندک اندک خوی کن با نور روز

[...]

لنگ و لوک و خفته شکل و بی ادب

سوی او می غیژ و او را می طلب

از بس که رفو زدیم و شد چاک

این سینه همه بدوختن رفت

ندانم آن گل خودروچه رنگ و بو دارد

که مرغ هر چمنی گفتگوی او دارد

یاربکام مانشد زین چه گنه رقیب را

[...]

صبغه الله هست رنگ خم هو

پیسها یک رنگ گردد اندر او

چون در آن خم افتد و گوییش قم

از طرب گوید منم خم لاتلم

این منم خم خود انا الحق گفتن است

[...]

سنگ باشد سخت روی و چشم شوخ

می نترسد از جهانی پرکلوخ

کاین کلوخ از خشت زن یک لخت شد

سنگ از صنع الهی سخت شد

ناصر خسرو براهی میگذشت

مست و لایعقل نه چون میخوارگان

دید قبرستان و مبرز روبرو

بانگ بر زد گفت کای نظارگان

نعمت دنیا و نعمت خواره بین

[...]

ای تو را با هر دلی رازی دگر

هر گدا را بر درت آزی دگر

صد هزاران پرده دار عشق دوست

میکند پر پرده آوازی دگر