قامت طوبی خرام اکبر آن زیب ارم

گشته خم چون کمان از بار غم

نیست یغما نوح اما از دل و مژگان به هم

دمبدم از غم فخر امم

خون گشادی ازمژه بستی به صد تشویش و غم

از ستم بال مرغان حرم

خسرو ظلم بر آراسته صف ها ز ستم

بیرق کفر و علم

گفت یغما مگر افتاد زپا، ریخت زهم

عرش با لوح و قلم

ای زده بر خط مشکین بر گل سوری رقم

کوفته از عنبر سارا بفرق مه علم

عنبر تر پروری در آتش اینت معجزه

معجزه دیگر نمک از قندی ریزد دم به دم

دست موسی داری و پیچیده اژدر ساحری

[...]

ای زده بر خط مشگین بر گل سوری رقم

کوفته از عنبر سارا بفرق مه علم

عنبر تر پروری در آتش اینت معجزه

معجزه دیگر نمک از قندی ریزی دم به دم

دست موسی داری و پیچیده اژدر ساحری

[...]

گرچه گرد آلود فقرم شرم باد از همتم

گر به آب چشمهٔ خورشید دامن تر کنم

با که گویم ور بگویم کیست تا باور کند

کان پریرویی که من دیوانهٔ اویم منم

هیچکس بی دامن تر نیست اما دیگران

باز می‌پوشند و ما بر آفتاب افکنده‌ایم

ذره‌ای از نور روی من چوبرمنصور تافت

همچو قندیلی ز دارش سرنگون آویختم

گرچه بسیاری رسن بازی فکرت کرده‌ام

بیش ازین چیزی نمی‌دانم که سر در چنبرم

گر بگویم آنچه از اندیشه در جان من است

یا چو من حیران بمانی یا نداری باورم

بوالعجب دردیست درد عشق جانان کاندرو

دردم افزون می‌شود چندانکه درمان می‌کنم

جامِ می از دست ساقیِ اجل گیرم چوقطب

درکشم آزاده‌وار از هر کشاکش وارهم

تو یقینی و جهان جمله گمان من به یقین

مدتی شد که یقین را به گمان می‌بینم

زاهدم از کعبه راند و برهمن راهم نداد

من کی‌ام اکنون از اینجا رانده، زانجا مانده‌ام

بر براق تن چو بر معراج جان کردم عروج

عارفِ اسرار سُبْحانَ الذی اَسْری شدم

جبرئیل نطق چون از عرشِ دل آورد وحی

واقف کیفیت اسرار ما اوحی شدم

چشم ظاهر چون ببستم چشم باطن باز شد

شاهبازِ عرشِ پروازِ فلک پیما شدم