عارضش را جامه پوشیدست نیکویی و فر

جامه ای کش ابره از مشکت وز آتش آستر

طرفه باشد مشک پیوسته بآتش ماه و سال

و آتشی کو مشک را هرگز نسوزد طرفه تر

چون تواند دل برون آمد ز بند حلقه هاش

[...]

بر گرفت از روی دریا ابر فروردین سفر

ز آسمان بر بوستان بارید مروارید تر

گه بروی بوستان اندر کشد پیروزه لوح

گه به روی آسمان اندر کشد سیمین سپر

هر زمانی بوستان را خلعتی پوشد جدا

[...]

مهرگان امسال شغل روزه دارد پیش در

خواجه از آتش پرستی توبه داد او را مگر

خواجه سید وزیر شاه ایران بوعلی

قبله احرار و پشت لشکر و روی گهر

تیغ را میر جلیل و خامه را خواجه بزرگ

[...]

اصل نفع و ضر و مایهٔ خوب و زشت و خیر و شر

نیست سوی مرد دانا در دو عالم جز بشر

اصل شر است این حشر کز بوالبشر زاد و فساد

جز فساد و شر هرگز کی بود کار حشر؟

خیر و شر آن جهان از بهر او شد ساخته

[...]

ابر سیمابی اگر سیماب ریزد بر کمر

دود سیماب از کمر ناگاه بنماید اثر

ور ز سرما آبدان قارورۀ شامی شدست

باز بگدازد همی قاروره را قاروره گر

ور سیاه و خشک شد بادام تر ، بیباک نیست

[...]

باد فروردین بگیتی در کند هر شب سفر

اوفتاده است از سفر کردنش بر گیتی ظفر

بوستان شد چون بهار چینیان از رنگ و بو

کوه چون یاقوت و چون پیروزه سرو غاتفر

بلبل اندر گلستان هر ساعتی دارد نفیر

[...]

ای مکان سعد و کان جاه و ارکان ظفر

جشن فروردین فرخ بر جهان افکند فر

بر تو میمون باد و فرخ ای شه پیروزگر

می خور و بفروز جان با ناز و نوش کام و گر

از تو بفروزد خردمندان گیتی را بصر

[...]

از بنفشه مر ز او چون شانده بر زنگار نیل

از شکوفه شاخ او چون هشته بر مینا گهر

بوستان پر حور گشت و گلستان پرنور گشت

این یکی گردون مثال وان یکی جنت صور

باد بر مینا بباغ اندر همی ریزد درم

ابر بر دیبا بکوه اندر همی بارد درر

از سرشگ این شده لؤلؤی مرجان بی بها

وز نسیم آن شده کافور و عنبر بی خطر

مرغ بر گلبن سرایان همچو مستان از نشاط

گور بر صحرا خرامان همچو خوبان از بطر

از بر باغ ایستاده ابر شبگیری چنانک

ماده گردد پرپر و آزاد بر طاوس نر

باز کرده چشم نرگس باز کرده چشم نار

باز سرافکنده آبی برکشیده لاله سر

گونه این همچو بر کافور سوده زعفران

چهره آن همچو بر مرجان دمیده معصفر

بوستان شد چون بهشت و شهر شد چون بوستان

رنگ آن بیرون ز حد و نقش این بیرون زمر

زیر دیباکوی و برزن زیر لاله باغ و راغ

زیر زیور کاخ و ایوان زیر نرگس کوه و در

آن ز فعل ابر و این از دست میر ابر دست

آن ز داد مهر و این از سور شاه دادگر

راست پنداری درختانند هنگام بهار

زان زنان مطرب چو مرغ از شاخ هنگام سحر

هست بر هر بام گوئی صد بهار قندهار

هست در هر کوی گوئی صد طراز شوشتر