آب و گل را زهره مهر تو کی بودی اگر

هم بلطف خود نکردی در ازل‌شان اختیار

مهر ذات تست الهی دوستان را اعتقاد

یاد وصف تست یا رب غمگنان را غمگسار

چهره عذرات باید بر در وامق نشین

عشق بو دردات باید گام سلمان وار زن‌

رحمتی کن بر دل خلق و برون آی از حجاب

تا شود کوته‌بینان ز هفتاد و دو ملت داوری‌

سنّی و دین دار شو تا زنده مانی زانک هست

هر چه جز دین مردگی و هر چه جز سنت حزن‌

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

پای این مردان نداری جامه مردان مپوش

برگ بیبرگی نداری لاف بیخویشی مزن‌

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

نیست دار الملک جز رخسار و زلف مصطفی‌

روی و مویش‌گر بصحرا ناوریدی قهر و لطف

کافری بی برک ماندستی و ایمان بینوا

رو که در بند صفاتی عاشق خویشی هنوز

گر بر تو عزّ منبر خوش تراست از ذل دار

نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

هیچکس را نامده است از دوستان در راه عشق

بی زوال ملک صورت ملک معنی در کنار

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضاء دوست باید یا هوای خویشتن‌

خون صدیقان بیالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را باز نیست‌‌

تا کی از دون همتی ما منزل اندر جان کنیم

رخت بر بندیم از جان قصد آن جانان کنیم‌

شاهد الّا تخافوا از نقاب آمد برون

سر بر آری خرقه بازان تا که جان افشان کنیم‌

از پی مردانگی پاینده ذات آمد چنار

و ز پی تر دامنی اندک حیاة آمد سمن‌

جان فشان و راه کوب و راد زی و مرد باش

تا شوی باقی چو دامن بر فشانی زین دمن‌

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود با خلق ما

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

خواجگی کن سائلان را طمعشان گردان وفا

گر بسوزد گو بسوز و ور نوازد گو نواز

عاشق آن به کومیان آب و آتش در بود

تا بدان اول بسوزد پس بدین غرقه شود

چون ز خود بی خود شود معشوقش اندر بر بود

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را بار نیست

در خرابات نهاد خود بر آسودست خلق،

غمزه برهم زن یکی تا خلق را بر هم زنی!

درد دین خود بو العجب دردیست کاندر وی چو شمع

چون شوی بیمار بهتر گردی از گردن زدن

با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

ای یتیمی دیده اکنون با یتیمان لطف کن

ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

تا هوای نفس تو در راه دین دارد قرار