روز می خوردن به دوزخ رفتی ای اخطی ز بزم

صد هزاران آفرین بر روز می خوردنت باد

تا تو رفتی عالمی از رفتن تو زنده شد

گرچه اهل نعمتی رحمت براین مردنت باد

گر مرا سودای عشق آن دهن کمتر شود

جان من کم رنج بیند درد من کمتر شود

با چنان حسن و لطافت با چنان بالا و لب

سخت نادر باشد ار سودای من کمتر شود