گوهر آینه است سینه تو

آب حیوان در آبگینه تو

نه برگردد ز قهر و کینه تو

که منصور است کل دیرینهٔ تو

منم یا هو درون سینهٔ تو

منم بنگر منم دیرینهٔ تو

چون پاک شد از رنگ خودی سینهٔ تو

خودبین گردی ز یار دیرینهٔ تو

بی‌آینه روی خویش نتوان دیدن

در یار نگر که اوست آئینه تو

تا شود گنج بقا سینه تو

غرق نور ازل آیینه تو

خواهم که شود قرینه تو

خشنود به مهر و کینه تو

چو نفس اندر سرای سینه تو

کمیت گیرد پی نقدینه تو